लिहावसं वाटलं ...कारण - विठ्ठल कामत

रायबहादूरांशी ओळखबिळख काही नव्हती. ओळख असण्याचा काही सवालच नव्हता. संबंध असलाच, तर तो एवढाच की मी ज्या क्षेत्रात नवखेपणानं काही धडपड करत होतो, त्या हॉटेल इंडस्ट्रीचे ते अनभिषिक्त बादशाह होते. मला त्यांना भेटायचं होतं. पायात कोल्हापुरी चप्पल आणि साधीसुधी, किंचित गबाळी वेशभूषा, ह्यामुळे मला वॉचमननं अडवलं.
"ए SS उधर नहीं जानेका! उधर बडा साब बैठा है!"
"मी 'बडा साब'लाच भेटायला आलो आहे." मी म्हटलं.
रायबहादूर ओबेरॉय ह्यांच्यासमोर उभं राहून मी त्यांना अभिवादन केलं. त्यांनी विचारलं, "तुम कंत्राटदार है?"
मी म्हटलं, "नो सर! मैं हॉटेलवाला है!"
'हॉटेलचा मालक?' त्यांच्या नजरेत कौतुक उमटलं आणि किंचित अविश्वासही.
'वीसएकवीस वर्षांचा मुलगा हॉटेलचा मालक आहे?'
"किधर है तुम्हारा हॉटेल?"
"इधरही! चर्चगेट स्टेशन के पास!"
'अच्छा? क्या नाम है तुम्हारे हॉटेलका?"
"सम्राट, सर! फुल्ली एअर कंडीशन्ड हॉटेल है! बंबईमें पहली बार!"
माझ्या आवाजातून अभिमान उतू जात होता. रायबहादूर गोंधळात पडले.
"व्हॉट डू यू मीन बाय, फुल्ली एअरकंडीशन्ड?"
मग मी त्यांना 'हॉटेलमधला कसा, एखादाच छोटा पार्ट बंद करून  एअरकंडीशन्ड केलेला असतो.' वगैरे समजावून सांगितलं.
त्यावर सर्व समजल्यासारखी मान हलवून ते म्हणाले,
"ओह् यू मीन यू हॅव अ रेस्तराँ!"
त्या वेळपर्यंत मला हॉटेल आणि रेस्टॉरंट यामधला फरक ठाऊक नव्हता. आणि रेस्टॉरंटला उच्चभ्रू लोक 'रेस्तराँ' म्हणतात हेही ठाऊक नव्हतं.
मी मान डोलवून म्हणालो,
"येस, येस सर!"
मग मला न्याहाळीत त्यांनी विचारलं,
"क्या बनना चाहते हो?"
त्यांच्या नजरेत नजर मिळवून मी म्हणालो,
"आपसेभी बडा हॉटेलिअर बनना चाहता  हू़ँ!"
 रायबहादूर खरंच ग्रेट माणूस. माझ्यावर न रागवता, मला न हसता, ते मनापासून उद्गारले,
"हाँ हाँ, क्यों नहीं? जरूर बन सकते हो!".......


........ह्यानंतर बऱ्याच दिवसांनी मी रायबहादूर ओबेरॉय ह्यांना भेटलो. त्यांनीही माझं कौतुक केलं. मग म्हणाले,
"आयुष्यात मी इतर अनेक माणसांना विसरलो. पण तुला कधी विसरलो नाही. माझ्याच प्रॉपर्टीवर येऊन, माझ्यासमोर उभा राहून, तू माझ्यापेक्षा मोठा होण्याचं मनोगत व्यक्त केलंस. असा माणूस मला जन्मात भेटला नव्हता!"

- लिहावसं वाटलं ...कारण (इडली, ऑर्किड आणि मी)
लेखक - विठ्ठल कामत