या स्टेशनने मला अनेक प्रसंग दाखवले. पण रेल्वे ब्रिजवरच्या त्या प्रसंगाने मला खूपच अस्वस्थ केलं. एका कुटुंबानं ट्रंक, गाठोडं टाकून मुक्काम केला होता. एक फाटक्या कपड्यांतली बाई भिंतीकडे तोंड करून झोपली होती. लहान मूल पलीकडे खेळत होतं. तिचा नवरा दारू पिऊन तिच्यापाशी बसून तिला इकडे वळवायचा प्रयत्न करीत होता. त्याला आत्ताच्या आत्ता तिच्याशी शरीरसंबंध करायचा होता. तिला शरमेने मेल्याहून मेले झालं असणार. नवरा तोंडाने तिच्या सर्व अवयवांचा उद्धार करीत होता. तिचे कपडे ओढून काढायचा प्रयत्न करीत होता. ती कपडे अंगाभोवती घट्ट धरून ठेवायचा आटोकाट प्रयत्न करीत होती. जाणारे येणारे लोक बघायला थांबले होते. कोणी हसत होते, तर कोणी त्याला प्रोत्साहनही देत होते. मला तिथं उभं राहवेना.
हजारो वर्षांपूर्वी लिहिलेलं 'महाभारत' आजही घडतंय, हे या स्टेशनवरच पाहायला मिळालं. अशा विटंबना तटस्थपणे पाहणारे आपणही कोण आहोत, हेही इथंच समजलं.
त्यामुळे या स्टेशनला कुणी घाणेरडं, बकाल म्हणोत, मला मात्र इथं यायला आवडतं, कारण ते आपल्याला दाखवतं, की आपण खरे कसे आहोत.
- स्टेशन (पुण्याची अपूर्वाई)
लेखक - डॉ. अनिल अवचट.
No comments:
Post a Comment